ÇIĞLIK

Yoruldum artık.
Dahil olmadığım bir yaşamın içinde eğreti durarak,
ama yaşama dahilmişim gibi olmaktan yoruldum.
Oysa yaşadığım herşey, benim doğrularım olmalıydı.
Kırlarda bastığım çimen, kırdığım bardak,
benim hayatımdı.
Kaçmak istedim, yapamadım.
İçimdeki çocuğu öldürmek istediler,sevgim direnmekte.
Geriye dönüp baktığımda, birşeyler aradım.
Benden kalan kırıntılarımı toplayıp, biraraya
getirmeye çalıştım.Oyuncak bebeğimin
kopan kolu gibi.
Tekrar varolmaya..

Hergün hayatımdan bir yaprak daha eksiliyor.
Ne değerler yıkılmış hayatımda meğer yok olmuş.
Kimine isyan etmişim, kimini kabul etmek zorunda bırakılmışım.
Bazen ağladığımda mendil bulamadım, bazen güldüğümde kahkaha,
Kanayan yarama tuz basarcasına.

Oysa, yarın, kimseye vaat edilmedi.
Geldik çığlıklarla, yaşadık düş/e kalka ve gideceğiz sessizce.
O zaman bırakın bundan sonrasını bana.
Eğri/lerimle-doğru/larımla,
Bu yaşam benimse eğer, bırakın yaşıyayım.
Yorulmadan, üzülmeden.

Ve birgün zamanı geldiğinde
Ayağım ıslak mermerde kaysın
Kimseye dokunmadan.......


Yasemin GÜrtürk
17/Ocak/2008