BANA MÜSADE

Bazen içimden ne geliyorsa öyle hareket etmek istiyorum.
Yolda giderken, sanki sek sek oynarmış gibi yaparak sıçramak,
Yenikapı sahilinde, kayalıkların üzerinde bira içmek,
Baharın geldiği şu günlerde, üstümün kirlenmesini düşünmeden, yeni yeşeren çimlerin üzerinde yuvarlanmak, toprağın mis gibi kokusunu koklamak,
Gecenin serinliğinde, sıkıca sarıldığım montumun altında denizin sesini dinlemek.
İnsanların tuhaf bakışlarına aldırmadan, tanımadığım insanlara merhaba demek.
Sabaha kadar sessizlikte oturup düşünmek, akşama kadar miskin miskin yataktan çıkmamak.
Hiç televizyon seyretmeden, telefon sesi duymadan bir gün geçirmek.
Karnım acıksa da yemek pişirmemek, içtiğim çay ve kahve fincanlarını masanın üstünde biriktirmek.
Küçük bir çantayla terminale gidip, ‘’nereye’’ diye düşünmeden, bir otobüse binip bilinmeyen bir yerlere gitmek istiyorum.

İçimdeki ses’’ neden ‘’ diye soruyor. ‘’Neden yapmak istiyorsun bunları.’’
Galiba yoruldum. Vücudum yorgun, beynim yorgun, cebim yorgun.

Dinlenmek, arınmak istiyorum.
Yaşadığım yılların yorgunluğu, bedenimi zorluyor artık. Yaş/lanıyorum galiba.
‘’Gençlikte gezelim, tozalım, eğlenelim’’ dedik yorulan bedenimizin farkına varamadık.
Yeni evliyken, ha eşyamızı alalım, ha evimizi düzelim, aman çocuk oldu iyi yetiştirelim, başımızı sokacak bir ev alalım, ‘’genciz, borcumuzu ödemek için daha çok çalışırız, sabrederiz’’ dedik yıllara yorulduk.
O, onu demiş, bu, bunu demiş dedim, üzüldüm ağladım, derdimi söyleyemedim, yorulan beynimin farkına varamadım.
Kimseye ‘’hayır’’ diyemedim, kıramadım. Ben omuz arayınca kimseyi bulamadım.

Dönüp arkama baktığımda, yılların ne çabuk geçtiğini, önümde daha ne kadar zamanımın kaldığını bilemeden, bedenimin, beynimin benden çok şey götürdüğünü fark ettim.
Ve bu yüzden artık içimden geldiği gibi hareket etmek istiyorum. Bir anlık bile olsa, kendimle kalmak istiyorum. Dinlenmek istiyorum.

Bana müsaade…



Yasemin Gürtürk
28/Mart/2008