Hüzün Yakışıyor Kız Çocuğuna...

Kız çocukları iyidir. Anne - babalarına hayırlı evlatlardır.

Nedense toplumumuzda böyle bir kanı var.
Ya da toplum bu misyonu kız çocuğunun üzerine yüklemekte.
Zorunlu olarakta kız çocuğu bu etkilenmeyle büyüdüğü için,
anne-babaya hayırlı evlat olmak için dişini tırnağına takmıştır.
Ne zaman anne - baba zorluğa düşse, bakıma muhtaç olsa
kız çocuğu harekete geçer.Çünkü hayırlı evlat o' dur.

Tercih ona bırkılmamıştır.Zamanı gelir kendini, zamanı gelir
eşini- çocuğunu ihmal eder, ama anne- baba için zaman, istek,
küçük aile, önem sırasını bertaraf eder.

Ailenin diğer fertleri de karşıdan seyreder.
Belki de bu misyonu kız çocuğuna yükleyen erkek cinsi olmuştur.
Bencillik adına.

Kadın olmak bu mudur?
Her derdi, her belayı göğüslemek ona kalmıştır.
Yüreğinde hep katı bir taş vardır kız çocuğunun.
Oturmuştur taş en derinine, çıkmaz ordan.
Alıp kenara koymak ister bazen, ama yerine ne koyacak koca çukurun.
Sevdayı mı, hasreti mi, sevgiyi mi, özlemi mi?
Hepsi unuttuğu şeyler. Sıkar avuçlarını tırnakları geçer etlerine, kanasa da yüreği,
o kız çocuğudur, gömer içine bütün ben'liğini, sitem etmeye hakkı olmadığını bilir.

Kurtlar yer yavaş yavaş ağacın gövdesini sanki.
Ve gün gelir ağaç aniden yıkılır ya işte, yıkılır kız çocuğu kimse farkına varmaz.
Boşalan şişeye mum diker, mum erir şişeyi kaplar ya görünmez ne şişe, ne içindeki mey.
Kimse onun kadınlığını da görmez.
Yüklemişlerdir omuzlarına koca yükü, taşı babam taşı.
Merdivenin hangi basamağında omuzlarından atar o yükü kız çocuğu belli olmaz.

Kimse sormaz zaten "yoruldun mu?" diye.
Oysa hatıralar yormuştur, kız çocuğunu.
Ve dudaklarından sadece bir şarkı dökülür;

"Kimseye etmem şikayet, ağlarım ben halime"

İşte bu yüzden belki de hüzün yakışıyor kız çocuğuna, kadına...

Yasemin Gürtürk
2 / Mayıs / 2009