ÖLÜMÜ BEKLEMEK

Ölüm,
yaşamın sonu.
Çocukluğunun hatıralarına, sevdiklerine, emeklerine,sevdalarına, nefretine,
özlemlerine, nefesine, veda etmek. Herşeyininin sonu demek, bir daha kavuşmamak üzere.

Ya ölümü beklemek.
Ölüm, yoluna girene mi zor, yoksa başında günlerce, aylarca ve belki bazen senelerce bekleyene mi?
Gözünün önünde her gün eriyip giden yıllar, vücutta hissedilen sancılar kıvrandırırken sizi,
etrafınızdaki yüzlerin ifedesine veremediğin cevap.

Bakan yüzlerin acılarını içine gömmesi, hem "acı çekmesin" diye yapılan müdahaleler,
hem "biran önce çektiği acılar son bulsun tanrım" diye edilen dualar.
Ne kadar acı değil mi? Hani tabiriyle "iki ucu boklu deynek".
Nereden tutacağını bilememek.

Zaten yaşanan hayatta, yürürken sonu gözükmeyen yolda , ayağa takılan her taşı iradenin kuvvetiyle iterken bir kenara, çekilen zorlukları tek tek alt ederek, iyiye, güzele, başarıya, rahata kavuşmak için çekilen mücadele değil mi?
Tam bitti işte huzur derken, ölümün canına verdiği acılar niye?

İnsanoğlu bu kadar aciz mi? Yaşadığı her zorluğu yenerken, ölüm kapıya gelince omuzları düşmekte.
Kafa koyamıyorsun, direnmeye çalışıyorsun, "hadi s..ktir" diyemiyorsun.

Boyun eğiyorsun, artık bütün kozlar onun elinde.Önce hastalığı enjekte ediyor vücüduna, sonra yavaş yavaş acılar çektirerek, bir bir hırpalıyor organlarını.
Ne bokunu sıçabiliyorsun, ne de güneşe karşı kaç metre olan çişini.
Her tarafına hortumları sokuyorlar, yaşarken itinayla kullandığın deliklerine, acımıyorlar bile.
Tüm lezzetlerini aldığın tat duygusunun yerini, bir başka hortumla midene verilen tadı birşeye benzemeyen sıvı mamalar alıyor.
Kusuyorsun hayata.

"Hadi artık bitir, teslimim" diyorsun, sana acı acı gülüyor.
Sadist mi bu kadar ölüm,
"al biran önce, canım senin olsun, ben zaten bırakmışım bütün can' larımı geride ağlarken" diyorsun, bu sefer o direniyor,
"bitmedi daha eziyetim sana" .

Pazarlık yapmak istiyor sanki senle.
Ölümün pazarlığı mı olur?

"Seni bekleyen daha çok kapılar vardır. Onları bekletipte daha fazla acı çektirme" diyorsun, ama o yakanı bırakmıyor.
Susuyorsun, konuşamıyorsun, bazen de duymuyorsun ertafındakileri, gözlerin boşluğa bakıyor.

Sevdiklerini hep yanına topluyorsun, her zaman olmadığı gibi. Buruk mutluluk bu olsa gerek.
Ölümün burukluğu...

Oysa ÖLÜM;

Reşat Nuri Güntekin' in Çalıkuşu romanında dediği gibi olmalı;

"ölüm, yavruma bir ay ışığı tatlılığıyla yaklaşıyor, bir ana dudağı gibi korkutup ürkütmeden alnından, dudaklarından öpüyordu."

ya da,

Cemal süreya'nın dediği gibi;

"ölüyorum tanrım
bu da oldu işte.
Her ölüm erken ölümdür
biliyorum tanrım.
Ama, ayrıca, aldığın şu hayat
fena değildir...
üstü kalsın... "

olmalı,
hayata veda...

Kahpe be dünya...

YAZARIN NOTU: Ben bu yazıyı ölümü yatağında bekleyen kayınpederim için yazdım.
Tanrım, o, o kadar naif bir insan ki, bugüne kadar kimseyi kırmadı.
Yedi çocuğu da yanında, o bir yıl önce kaybettiği eşinin yanına gitme hazırlığında.
Kimseden alacağı birşey yok. Birtek sana can borcu var. Haydi artık kes faturanı, al alacağını.
Daha fazla acı çekmesin. O acı çektikçe bizim içimiz daha çok acıyor.
Pazarlık buysa eğer ben pazarlık yapmak istiyorum.

Yasemin Gürtürk
22/Şubat/2009